De nachtkerk van Sao Paolo..

Gegroet broeders & zusters in de Heer,

Ik zou jullie nog even wat vertellen over het andere project in Soa Paolo: de nachtkerk. Dat was een project dat begon met de opdracht dat we ergens een dienst zouden gaan organiseren. De dienst bleek in een soort flat te zijn, een kraakpand waarin nu ex- daklozen wonen. Ik was toen al lekker op de uitstappende tour en had me opgegeven voor de preek. Verder zou ik op de drums meespelen en in het drama meedoen.
We hadden het redelijk goed voorbereid voor die zondag en ook al was de dienst in een hele andere ruimte dan verwacht gingen we er helemaal voor. Joni (een van de outreachleidsters) deed het openingspraatje en de ex-daklozen werden all snel enthousiast. Tijdens de worship, waarbij ik dus drumde op het verbazingwekkend slechte drumstel, gingen de bewoners al helemaal los. Ze kenden niet alles en wat ze kenden werd in het engels gezongen, maar dat kon deze mensen niet baten. Ze klapten enthousiast mee en riepen aan een stuk door 'Gloria Deus', wat glorie aan God betekend. We werden al snel gewoon overstemd door het enthousiaste geschreeuw van deze mensen, een ervaring die ik nooit zal vergeten. Ik bleef in mijn positie en hield mijn strakke drummersblik, maar ik kon mijn lachen toch niet helemaal inhouden. De rest van de worship had ik een dikke glimlach op mijn gezicht.
Toen kwam het drama. Dit was een drama over een meisje die allerlei mensen op bezoek krijgt, allerlei slechte vrienden en telkens als die vrienden langs kwamen, zette ze een masker op. En ze werd steeds ongelukkiger van haar eigen masker. (In dat stuk speel ik een soort playboy, ik kom met mijn vriendin op bezoek en uiteindelijk gaan de beiden vrouwen vechten om mijn aandacht, helemaal geen verkeerde rol :)). Het komt erop neer dat het meisje uitvind dat ze altijd te dik is volgens anderen en dat ze lelijk is. Ze vind uit dat de alcohol en drugs de problemen niet wegnemen en de verkeerde vriendjes helpen ook niet echt. Uiteindelijk komt God langs en geeft haar weer een stuk eigenwaarde terug. Toen we dat stuk speelden klonk de inmiddels bekende roep weer: 'GLORIA DEUS'. Vrij rap daarna heb ik gepreekt over hoop in de hopeloosheid. Ondanks dat mijn preek meteen lang was, er was mij verteld dat preken van een uur vrij gebruikelijk zijn in Brazilië, was ik vrij relaxed en deed mijn verhaal, waar ik van in ieder geval het team goeie reacties over kreeg. Ik had een lekker gecompliceerd preekje gemaakt, aangezien Erik (Onze hoofdcontactpersoon, een Nederlander van een jaar of 70 met veel Brazilië ervaring, waarbij we tevens ook verbleven) had gezegd dat deze daklozen de Bijbel van voor tot achter uit hun hoofd kennen. Het was heel goed om hier wat preekervaring op te doen. Aan het einde van de dienst hebben we nog ruimte gegeven voor een paar getuigenissen van de ex-daklozen en er waren drie mensen die wat deelden. Het drama bleek de mensen erg geraakt te hebben, wat ik wel begreep, want dit was een heftig drama, met een goeie boodschap. Apart was wel dat er ook een man naar voren kwam die redelijk verlegen overkwam en toen ineens een soort kwade manifestatie over zich had. Deze man was zeg maar gerust bezeten. Gelukkig hebben wij in de DTS geleerd daar heel relaxed mee om te gaan en zonder een te grote show van de maken voor de desbetreffende persoon te bidden. Dit hebben wij gedaan en terwijl wij dit deden kwam er wel een soort rust over hem, gloria deus :).
Dit was voor ons de eerste contactlegging van een groot project in Soa Paolo. Vanaf toen werkten we samen met de Pastor die dit daklozen project ooit begonnen was: Pastor Sylvio, een bijzondere man met veel passie voor de daklozen. De tweede keer dat we bij Pastor Sylvio aankwamen kregen we de opdracht om een nieuwe kerk te beginnen. In hetzelfde gebouw, maar dan een verdieping lager zou een kerk komen. Zo droog als ik het nu beschrijf, was ook de opdracht en het was de deze Pastor zo zeker was van zijn zaak, anders waren de dingen denk ik heel anders gelopen. We daalden af naar de begane grond en dat bleek nu nog een donker hol te zijn, er stond een laagje water in het gebouw, er lag veel puin en het daglicht was er nog niet doorgebroken. Slechts een lampje dat los hing aan het plafond, was het licht waarmee we die dag aan onze nieuwe kerk zouden beginnen. Samen met een aantal mannen van Pastor Sylvio begonnen we dapper puin te ruimen, half lachend om de Braziliaanse cultuur, half twijfelend over dit gehele project. Die dag hebben we puin geruimd en de vloer volledig schoongemaakt. We zouden diezelfde dag eigenlijk nog de muur eruit slopen naar de straatkant toe, maar uiteindelijk bleken ze dit 's nachts te gaan doen, aangezien dit niet helemaal legaal was. We waren vol verwachting naar de volgende dag.
En zowaar, de volgende dag was de muur er op een of andere manier vrij netjes uitgehaald en hadden we directe toegang tot de winkelstraten van Se, het hart van Sao Paolo, daar waar de daklozen zijn. Die dag hebben we de kerk helemaal geverfd, stoelen en materiaal versjouwd en de kerk helemaal klaargemaakt want die avond zouden we onze eerste dienst daar al houden.
De kerk was in twee dagen heel mooi geworden en het was ons duidelijk geworden dat Pastor Sylvio ons het toevertrouwde de initiatiefnemers van deze kerk te worden. Die avond zijn we samen met onze twee vertaalsters en een aantal mannen van Pastor Sylvio de straat op gegaan om de daklozen uit te nodigen voor onze dienst. Zodra we terugkwamen bij de kerk zat de kerk al vol, met behulp van nauwe samenwerking met onze vertaalsters hebben we een dienst gehouden en aan het eind van de avond tien mensen die rechtstreeks van de straat kwamen tot de Heer geleid. Het was een dag hard werken geweest en we waren bekaf, maar het eerste resultaat was er en duidelijk ook.
In de nabespreking bleek dat we ook wel bekaf waren omdat we als team nu wel echt in het heetst van de strijd zaten. De straat is simpel gezegd territorium van de duivel, de drugs en de prostituees zijn overal, de sfeer is er grimmig. Toch neem je deze mensen, die ook gewoon kinderen van God zijn, mee naar een kerk en soms geven ze hun leven als heel snel aan Jezus, wanneer ze horen dat ze nog steeds welkom zijn in het huis van de Heer.
Toch houdt de duivel er totaal niet van dat wij dit doen. En iedereen merkte de druk daarvan wel een beetje aan de atmosfeer. 's Morgens begon het soms al, als sommige mensen van het team geen zin hadden in de nieuwe dag, niet echt wetend waarom. En tijdens de voorbereidingen merkte je soms dat het schuurde met de andere cultuur en dat we heel veel geduld en aanpassingsvermogen moesten hebben. En dan 's avonds bij de dienst weer de twijfel, kunnen wij dit wel? Zijn we niet te jong, hebben we het genoeg voorbereid? Het mooiste van het proces is nog dat alles tijdens zo'n dienst vaak anders gaat dan je voorbereid. En als we dan als team konden loslaten van onze manier van controle, merkten we dat de Heilige Geest het overnam.
Zo was het ook weer de tweede avond, toen hadden we weer een dienst gehouden en hebben we wederom een oproep gedaan. Weer een aantal mensen naar voren, weer met ze gebeden, opnieuw een totale omslag van de sfeer. Ook weer ruimte voor getuigenissen van de bezoekers, veel persoonlijke verhalen, heel bijzonder. Die avond is er ook een wonder gebeurd. Eigenlijk is dit verhaal een groot wonder, maar ik heb het nu over iets heel visueels. Er stond buiten de kerk een man, vanaf de straat mee te kijken. En Erik, de contactpersoon stond ook op straat en begon eens een praatje te maken met de man. Na een tijdje bleek dat de man zijn leven aan Jezus wilde geven en Erik begon met hem te bidden. Erik spreekt aardig portugees, dus dat kwam goed uit. Op een gegeven moment wordt er ook voor gebeden dat deze man de Heilige geest mag ontvangen. En Erik komt op het idee even een foto te maken van deze gebeurtenis.. Op het moment dat Erik de foto wil maken van de man die ondertussen straalde als de zon, ziet hij letterlijk hoe er een licht van de zijkant aankomt en hoe er een soort kroontje van vuur boven het hoofd van de dakloze blijft hangen. Omdat hij toen al klaarstond met de camera, heeft hij hier ook foto's van gemaakt, die zal ik proberen bij te voegen. Ik weet niet of je de Heilige Geest ooit op een foto hebt gezien, maar hier is ie dan :). Er ontstond een uitzinnige vreugde op straat en ook binnen ons team, God doet hier echt de meest bizarre dingen. Later bleek Celine van ons team, ook een foto te hebben gemaakt van de dakloze, op het moment dat het licht net de hoek van de foto binnenkomt. En zoals Erik zei, er zullen zeker critici zijn die zeggen dat dit licht slechts een reflectie is van een ander licht. Dat geloof ik zelf niet door de verschillende foto's en doordat op die muur reflectie bijna niet mogelijk is, maar zelfs bij reflectie is het heel bijzonder dat die reflectie dan precies even stopt boven het hoofd van deze dakloze, geweldig!

Wij hebben een hele goeie tijd gehad in deze kerk die zomaar ging lopen. Ik heb nog nooit een kerk zo snel zien ontstaan en groeien. De ex- daklozen van het gebouw zelf werden al snel de nieuwe vaste gemeenteleden en mensen die we de eerste dag van de straat hadden geplukt werden al heel snel betrokken bij dit project. Je zag de vaste bezoekers met de dag opknappen en ze wilden liedjes spelen voor in de kerk en hun getuigenis vertellen. Ook bleef de sfeer heel gezegend, de daklozen kenden zo'n hopeloos leven, dat ze nu ze voor God hadden gekozen een wandelende getuigenis waren van verandering. Ze waren vol passie en hielden hun enthousiasme niet terug. Wat dat betreft zou ik soms ook wel even dakloos willen zijn, als ik er die onbeknopte passie aan over zou houden. Op een gegeven moment wilden drie ex- daklozen zich laten dopen en die zijn ook gedoopt en toen wilden vier andere daklozen zich spontaan ook laten dopen, wat ook gebeurd is, waarna we weer zeven nieuwe mensen hadden die symbolisch hadden laten zien dat ze nu met een schone lei voor Jezus gingen.

Uiteindelijk hebben we dit project afgesloten met een dienst in een ander gebouw. Ook een kraakpand, maar dit keer op een hele gekke plek, naast het hol van de leeuw. Naast de plek waar we die avond kerk zouden houden zat namelijk een soort kroeg en in die kroeg scheen soort gothic groep te zitten onder leiding van een man die zich Bin Laden liet noemen. Dit was een man die zichzelf ook had getransformeerd in Bin Laden en in en voor zijn kroeg stonden overal gothics. Binnen hing de kroeg vol met foto's van Bin Laden met twee meisjes die schaars gekleed waren en met nepbloed beschminkt waren. De sfeer was daar dan ook heel vreemd. Toch gingen we er gezellig heen met de groep om een aantal mensen die goed van God los waren eens uit te nodigen naar Gods huis. De mensen waren vreemd genoeg niet onaardig en Bin Laden wilde ook met ons op de foto, dat moest dan maar.. Uiteindelijk zat de kerk weer vol en zijn zowel Bin Laden als een van de gothics even wezen kijken tijdens de dienst en hebben we een behoorlijke statement gemaakt door God krachtig te aanbidden naast een aantal satanisten. God is sterker dan satan en de willen we uitleven ook. De Heilige geest geeft ons de kracht om niet bang te zijn.
Die avond was gewoon weer een hele goeie en gezegende avond, waarin we weer een aantal nieuwe bezoekers tot Jezus hebben geleid. Maar ook waren de mensen die we laatst gedoopt hadden allemaal betrokken bij de dienst. Ik had die avond toevallig wat minder directe taken in de dienst, dus ik kon eens lekker genieten van de sfeer. En ik dacht: dit is zoals een kerk zo moeten zijn.. Ongeremd enthousiasme, mensen bekeren, meteen dopen en voor je het weet zijn ze vaste en actieve kerkleden. We hebben die dienst ook met z'n allen avondmaal gevierd en het was bijzonder en bewust tot de eer van God. Het was gewoon en geweldig project bij elkaar en we hebben met elkaar gebeden dat nu we weg zijn de kerk niet mag eindigen, maar dat dit juist het begin mag zijn van een kerk zoals een kerk hoort te zijn.

Ondertussen zijn we alweer een paar dagen in Belo Horizonte. Totaal anders hier, wel even heel erg omschakelen. Kort gezegd komt het erop neer dat we hadden verwacht hier een mini DTS te geven aan een aantal studenten. Maar door een communicatiefoutje blijkt nu dat er gewoon sprekers komen en dat wij als outreachteam als studenten worden gerekend door de mensen van deze jeugd met een opdracht basis die Luzeiro oftewel lichthuis wordt genoemd. Ook lopen we er een beetje tegenaan dat het tempo hier niet zo heel hoog ligt. Wij komen net uit Sao Paolo rollen, waar het tempo behoorlijk was, maar waar we ook werkten onder een gedisciplineerde hollander die vol passie was, die zat projecten voor ons had.
Het is dus aan de ene kant terugschakelen voor ons, maar aan de andere kant laten wij ons niet door een beetje miscommunicatie uit het veld slaan. Er zijn een Braziliaanse studenten die voor het eerst van hun leven een DTS doen en wij hebben de lesfase al gehad. Wij beginnen dus met een hele voorsprong aan onze '2e lesfase'. Na wat overleg bleek dat ze openstaan voor veel input van ons en daar zijn we ondertussen mee begonnen. Ik vond dat de worship wel wat enthousiaster kon hier, dus ik heb gisteravond even een krachtig worshipje geleid en daarnaast zijn we nu begonnen met een aantal seminars geven aan de andere studenten. Dat is optioneel in de vrije tijd van de studenten, maar aangezien er veel vrije tijd is en we als groep goed in de smaak vallen bij de Brazilianen, werd onze eerste seminar over het kruis, die geleid werd door Dennis en mij, helemaal niet slecht bezocht. Ook nu zijn we weer middenin een sloppenwijk beland en zijn we ook al ideeën over het uitreiken naar de mensen in de sloppen om ons heen aan het afvuren op de stafleden. We zijn dus deels weer student, maar we hebben ook een hoop te geven en dat zijn we nu ook weer aan het doen.
Het eten is hier wel genieten en ik vind het hier eigenlijk sowieso wel genieten. Ik ben in Sao Paolo gek genoeg even aardig verkouden geweest, maar daar ben ik nu helemaal overheen. Verder is er hier dus genoeg eten, vaak snacks tussendoor en lekker eten bij de maaltijden en dat eten wordt er ook meteen weer afgesport. We hebben hier bij de basis een mooi stenen voetbalveld waar we met de brazilianen elke dag wel een potje voetbal spelen en ook het volleyballen wordt niet achterwege gelaten. Veel sport hier op een dag dus, waardoor we de andere studenten ook weer beter leren kennen, ondanks de taalbarriere. Ik kan ondertussen wel een klein beetje portugees, maar het is vaak nog te weinig.
Naast de voet en volleybal doen we ondertussen met het hele outreachteam regelmatig work-outs, waarbij we opdrukken, buikspieren oefenen, beenspieren trainen en eigenlijk alles op z'n tijd even trainen. Dat initiatief is begonnen bij mij :), iemand maakte een keer een opmerking dat Jezus waarschijnlijk gespierd was in plaats van timide, hij was ten slotte wel een timmerman. Dus in het kader van op Jezus lijken zijn er steeds meer mensen die nu met de work-outs mee willen doen. Iedere dag is er wel iemand die daar nog energie voor heeft aan het eind van de dag, die de rest dan weer meesleept. Iets dat begonnen is als een soort grapje dat toch wel de moeite waard was om te proberen, dat nu uitgegroeid is tot een soort dagelijkse serieuze routine. Ik vond het wel even leuk dat nog even mee te delen, aangezien we daar nu iedere dag wel even aandacht aan besteden en het resultaat van de work-outs begin je ondertussen ook zeker wel te zien hier en daar. Leuk toch!

Ik ga nu weer even slapen, ik hoop jullie een beetje leuk geïnformeerd te hebben over mijn tijd hier, Boa Noite!