Alweer bijna weg uit Sao Paolo
Door: Jonathan
Blijf op de hoogte en volg Jonathan
05 Januari 2013 | Nederland, Nederland
De tijd hier gaat echt supersnel. En zo zijn we alweer bijna aan het einde van de periode in Sao Paolo aangekomen, dinsdag gaan we door naar de stad mooie horizon: Belo Horizonte. Maar eerst even een goeie terugblik op een aantal hele bijzondere dingen die hier in Sao Paolo gebeurd zijn.
Ik heb het al even over de community gehad, een heel aantal gezinnen dat bij elkaar leeft in een soort groot ommuurd gebouw, waarin ieder gezin ze eigen kleine ruimte heeft. Nadat we heel wat geschilderd en opgeknapt hadden in die wijk hebben we een kinderprogramma gehouden voor de vele kinderen die daar vrolijk, maar soms ook beschadigd rondlopen.We hadden de taken verdeeld en ik zou samen met Dennis clown spelen. Dus wij werden geschminkt en in pak gehesen en het eerste wat we mochten doen was het uitnodigen van de kinderen. Het is heel grappig hoe het hier gaat met het uitnodigen van mensen. In Nederland zou je de begintijd van de dienst doorgeven en dan zouden mensen kijken of dat een beetje in de planning past. Hier in Brazilië moet je zorgen dat je de kerk redelijk klaar voor gebruik hebt zodra je mensen uit gaat nodigen, want dan komen de mensen ook meteen. Best gek voor ons, wij bereiden een heel programma voor, maar of de kinderen komen dat weten we pas een paar minuten voordat het begint. Het leuke is dan wel dat zodra je de mensen uitnodigt, de meeste wel meteen tijd hebben om te komen. Typisch Brazilië.
Er kwamen redelijk wat kinderen naar het programma toe en de clowns vonden ze geweldig. Ik moet zeggen dat ik eerst niet zoveel met kinderen had, maar nu ik in dit kinderwerk een beetje gepushed word meer met ze te doen, begin ik wel echt een hart voor kinderen te krijgen. Het is zo mooi om te zien dat die kinderen het geweldig vinden dat ze een keer wat meer aandacht krijgen. Vaak krijgen die kinderen weinig liefde en worden ze afgesnauwd door hun moeders en de vaders bemoeien zich niet zoveel met de kinderen.
Nu konden wij dus iets laten zien van welke liefde wij kennen en de kinderen waren niet van ons af te slaan, ze zaten op mijn rug, op mijn nek, op mijn schoot en telkens maar weer schreeuwen Tio Tio (wat oom betekent) en dat iets over dat ze weer opnieuw persoonlijke aandacht wilden. Heel aandoenlijk en gewoon heel goed om te doen.
In deze wijk hebben wij de hele tijd samen gewerkt met twee vrouwen, Andrea en Edlene. Zij werkten weer vanuit een organisatie genaamd Kairos en waren echt middenin die community gaan wonen, dus echt middenin de slop, om zich daar vol voor die mensen in te zetten. Toen we daar een paar dagen waren en wat meer gesprekken met ze voerden, via onze vertaalsters, want ze konden geen engels, bleek dat ze wel een beetje moe gestreden waren. Dat ze het idee hadden dat niemand meer zag wat voor werk ze daar deden en dat ze er alleen voor stonden. Maar ook zagen we hoe ze langzaam weer hoop kregen. Door die twee vrouwen een paar dagen te dienen als groep zag je hoe ze beseften, dat God hun gebeden had verhoord en dat ze nu zagen dat ze er niet alleen voor stonden en het mooie was ook hoe je zag dat terwijl die twee vrouwen weer opleefden, de hele community opleefde.
Vooral eergisteren werd dat heel duidelijk. Toen hadden we een seminar georganiseerd over identiteit en relaties voor de volwassenen, waarin ik overigens mijn getuigenis heb gegeven. Naast de bakken kinderen die op de seminar afkwamen, kwamen er ook aardig wat volwassen en zag je hoe langzaam aan de hele community betrokken werd bij dit werk. Je kon zien hoe de hele sfeer van een passieve en hopeloze sfeer naar een actieve en hoopvolle sfeer was gegaan. Het was gewoon heel gezellig geworden in de slop, waar ik me twee weken geleden nog maar slecht thuis kon voelen.
Nog even een dingetje over die community, er is ook zoveel te vertellen! Er was ook een man in die community genaamd Paulinho. Zijn vrouw is een week geleden ineens dood op straat gevonden, waarschijnlijk vermoord, reden onbekend. En een van de vier kinderen van Paulinho had haar gewoon op straat zien liggen, de politie ook, maar niks geen onderzoek. Toen zijn er een paar van ons naar zijn huis toe gegaan om hem een hart onder de riem te steken en zijn huis op te ruimen. Terwijl hij de eerste dag dronken en stoned was, zijn er al heel wat kakkerlakken uit zijn huis verwijderd. Ik was zelf bij een ander project, tijdens het opruimen van het huis, maar ik hoorde genoeg berichten over hoe huiveringwekkend smerig zijn huis was. Uiteindelijk is binnen twee dagen zijn huis weer redelijk netjes geworden en naarmate zijn huis netter werd, werd Paulinho weer steeds meer helder. Uiteindelijk had hij zelf de knop omgezet, stopte met drinken en drugs en begon zijn huis te verven en zichzelf ook een beetje op te knappen. En het mooie is, dat de politie eerst twee van zijn vier kinderen had meegenomen, omdat Paulinho niet meer in staat was deze kinderen goed te verzorgen, maar omdat de politie zag dat Paulinho's huis zo netjes was en hij het zelf ook weer redelijk om een rijtje had, heeft hij nu gewoon weer allevier zijn kinderen onder zijn hoede. Mooi toch hoe je door een huis van iemand op te ruimen, zo veel kan veranderen in iemands leven.
Ik wilde eigenlijk nog vertellen over een ander project, een project waarbij we een kerk voor daklozen zijn begonnen, waar nu hordes mensen op afkomen, maar omdat ik alweer aardig lang aan het praten ben, bewaar ik dat voor over een paar dagen..
Ik heb het al even over de community gehad, een heel aantal gezinnen dat bij elkaar leeft in een soort groot ommuurd gebouw, waarin ieder gezin ze eigen kleine ruimte heeft. Nadat we heel wat geschilderd en opgeknapt hadden in die wijk hebben we een kinderprogramma gehouden voor de vele kinderen die daar vrolijk, maar soms ook beschadigd rondlopen.We hadden de taken verdeeld en ik zou samen met Dennis clown spelen. Dus wij werden geschminkt en in pak gehesen en het eerste wat we mochten doen was het uitnodigen van de kinderen. Het is heel grappig hoe het hier gaat met het uitnodigen van mensen. In Nederland zou je de begintijd van de dienst doorgeven en dan zouden mensen kijken of dat een beetje in de planning past. Hier in Brazilië moet je zorgen dat je de kerk redelijk klaar voor gebruik hebt zodra je mensen uit gaat nodigen, want dan komen de mensen ook meteen. Best gek voor ons, wij bereiden een heel programma voor, maar of de kinderen komen dat weten we pas een paar minuten voordat het begint. Het leuke is dan wel dat zodra je de mensen uitnodigt, de meeste wel meteen tijd hebben om te komen. Typisch Brazilië.
Er kwamen redelijk wat kinderen naar het programma toe en de clowns vonden ze geweldig. Ik moet zeggen dat ik eerst niet zoveel met kinderen had, maar nu ik in dit kinderwerk een beetje gepushed word meer met ze te doen, begin ik wel echt een hart voor kinderen te krijgen. Het is zo mooi om te zien dat die kinderen het geweldig vinden dat ze een keer wat meer aandacht krijgen. Vaak krijgen die kinderen weinig liefde en worden ze afgesnauwd door hun moeders en de vaders bemoeien zich niet zoveel met de kinderen.
Nu konden wij dus iets laten zien van welke liefde wij kennen en de kinderen waren niet van ons af te slaan, ze zaten op mijn rug, op mijn nek, op mijn schoot en telkens maar weer schreeuwen Tio Tio (wat oom betekent) en dat iets over dat ze weer opnieuw persoonlijke aandacht wilden. Heel aandoenlijk en gewoon heel goed om te doen.
In deze wijk hebben wij de hele tijd samen gewerkt met twee vrouwen, Andrea en Edlene. Zij werkten weer vanuit een organisatie genaamd Kairos en waren echt middenin die community gaan wonen, dus echt middenin de slop, om zich daar vol voor die mensen in te zetten. Toen we daar een paar dagen waren en wat meer gesprekken met ze voerden, via onze vertaalsters, want ze konden geen engels, bleek dat ze wel een beetje moe gestreden waren. Dat ze het idee hadden dat niemand meer zag wat voor werk ze daar deden en dat ze er alleen voor stonden. Maar ook zagen we hoe ze langzaam weer hoop kregen. Door die twee vrouwen een paar dagen te dienen als groep zag je hoe ze beseften, dat God hun gebeden had verhoord en dat ze nu zagen dat ze er niet alleen voor stonden en het mooie was ook hoe je zag dat terwijl die twee vrouwen weer opleefden, de hele community opleefde.
Vooral eergisteren werd dat heel duidelijk. Toen hadden we een seminar georganiseerd over identiteit en relaties voor de volwassenen, waarin ik overigens mijn getuigenis heb gegeven. Naast de bakken kinderen die op de seminar afkwamen, kwamen er ook aardig wat volwassen en zag je hoe langzaam aan de hele community betrokken werd bij dit werk. Je kon zien hoe de hele sfeer van een passieve en hopeloze sfeer naar een actieve en hoopvolle sfeer was gegaan. Het was gewoon heel gezellig geworden in de slop, waar ik me twee weken geleden nog maar slecht thuis kon voelen.
Nog even een dingetje over die community, er is ook zoveel te vertellen! Er was ook een man in die community genaamd Paulinho. Zijn vrouw is een week geleden ineens dood op straat gevonden, waarschijnlijk vermoord, reden onbekend. En een van de vier kinderen van Paulinho had haar gewoon op straat zien liggen, de politie ook, maar niks geen onderzoek. Toen zijn er een paar van ons naar zijn huis toe gegaan om hem een hart onder de riem te steken en zijn huis op te ruimen. Terwijl hij de eerste dag dronken en stoned was, zijn er al heel wat kakkerlakken uit zijn huis verwijderd. Ik was zelf bij een ander project, tijdens het opruimen van het huis, maar ik hoorde genoeg berichten over hoe huiveringwekkend smerig zijn huis was. Uiteindelijk is binnen twee dagen zijn huis weer redelijk netjes geworden en naarmate zijn huis netter werd, werd Paulinho weer steeds meer helder. Uiteindelijk had hij zelf de knop omgezet, stopte met drinken en drugs en begon zijn huis te verven en zichzelf ook een beetje op te knappen. En het mooie is, dat de politie eerst twee van zijn vier kinderen had meegenomen, omdat Paulinho niet meer in staat was deze kinderen goed te verzorgen, maar omdat de politie zag dat Paulinho's huis zo netjes was en hij het zelf ook weer redelijk om een rijtje had, heeft hij nu gewoon weer allevier zijn kinderen onder zijn hoede. Mooi toch hoe je door een huis van iemand op te ruimen, zo veel kan veranderen in iemands leven.
Ik wilde eigenlijk nog vertellen over een ander project, een project waarbij we een kerk voor daklozen zijn begonnen, waar nu hordes mensen op afkomen, maar omdat ik alweer aardig lang aan het praten ben, bewaar ik dat voor over een paar dagen..
-
05 Januari 2013 - 18:32
Justin:
He Jona,
Wat een ontzettend gave verhalen en wat maak je een hoop mee zeg!!
Geniet van het volgende hoofdstuk in Belo Horizonte ik ben benieuwd!!
Voor je het weet ben je weet op de YWAM base...
Groetjes uit Rijnsburg!
Justin -
06 Januari 2013 - 22:20
Moedertje:
Hee Jonathan,
Prachtig reisverslag heb je geschreven!
Van mij had je nog wel even door mogen vertellen. ....
In een korte periode maak je heel veel bijzondere dingen mee.
Wat mooi dat jullie voor veel mensen tot een zegen kunnen zijn, dat je ervaart dat jullie aanwezigheid verschil maakrt, dat God jullie gezonden heeft en gebruikt.
Laat je ook verder door Hem gebruiken, Jonathan, wees gezegend en wees anderen tot een zegen.
Ik houd van je,
mama. -
08 Januari 2013 - 11:28
Jasper Kort:
Hé kerel,
Jammer dat je daar alweer bijna weg gaat, het is je zo te lezen goed bevallen. Als je terugkomt, neem dan ff het zonnetje mee hierheen!
Fijne reis terug, en blijf die blogs bijhouden!
Groeten uit Arnhem
De Perge -
11 Januari 2013 - 12:00
Rob En Elly Plat:
Hey Jonathan,
Wat een heerlijke verhalen schrijf je! We leven op afstand met je mee. En die foto's; het spat eraf! Wat me aansprak was dat jij ineens ontdekt hebt da Kinderen er ook nog zijn: een kind is net als jij: belangrijk, waardevol, van onze Maker, de moeite waard. Net als jij wil ook een kind gezien er gekend worden, zeker door zo'n leuke 'oom"!
Succes met afsluiten van het project, keep in touch.
God Blesses you and your group! -
11 Januari 2013 - 17:26
Jonathan Hoekstra:
Leuk leuk al die reacties! Blijf reageren, ik vind het super om te lezen dat jullie meeleven daar in Nederland, ik ga vandaag of morgen weer even bloggen :) -
12 Januari 2013 - 18:11
Moedertje:
Heey Jonathan,
Morgen vertrek ik voor een weekje naar Duitsland met 2 collega's en 6 groep-achters.
Maar jij blijft natuurlijk in mijn gedachten en in mijn gebeden.
Ben zo benieuwd hoe je het op de nieuwe plek hebt!
Ik keek even gauw of er alweer iets was.
Maar helaas, ik moet nog even geduld hebben.
Lieve kerel, ik hoop dat je op de nieuwe plek weer de zegen en nabijheid van onze grote God en liefdevolle Vader mag ervaren.
Ik ben trouwens nu aangemeld op skype.
Zullen we 19 januari s avonds even skypen?'
Dikke hug van mama.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
