Holambra, the countryside

Na Belo Horizonte gingen we naar Holambra, dat was wel weer even andere koek dan Sao Paolo of Belo. Sao Paolo: grootste stad van Brazilie, Belo: 2 na grootste stad van Brazilie. Holambra: klein dorpje.. platteland, ideaal! We waren als team echt aan wat rust toe en dat konden we hier dan ook krijgen! We zaten met het team alleen op een boerderij met alle soorten dieren die je maar kan verzinnen. Er liepen koeien, schapen, geiten, paarden, ganzen, kippen, een ezel, een struisvogel, er waren konijnen, duiven, varkens, een hond, echt alles. Ons huisje stond los van alles, slechts het huisje van een gezin dat ons huisje onderhield en ons eigen zwembad in de buurt.
De contactpersonen in Holambra waren heel fijn: een Nederlander die getrouwd is met een Americaan. Beiden woonden al 14 jaar hier in Brazilie en spraken naast Nederlands en Engels ook vloeiend Portugees. Allebei een hart voor God en vlakbij onze boerderij eigenaars van een groot weeshuis genaamd: Lar Feliz, oftewel: gezegend huis. Namen van dit stel zijn Paul en Jill.
In dat grote weeshuis hebben we redelijk veel gewerkt. Het complex bestond uit een grote eetzaal, een babyhuis, een huis voor jonge jongens, een huis voor jonge meiden, een huis voor tienerjongens en een huis voor tienermeiden. Daar hebben we veel relatie gebouwd met de jongeren en hoe meer we relatie bouwden met de jongeren hoe meer de jongeren vertelden over hun leven of over hun verleden. Vaak kwamen verhalen over misbruik of over afwijzing naar boven, wat pijnlijk was om te horen over deze jonge kinderen. Daarbij werd ons portugees erg op de proef gesteld, want deze kinderen snapten vaak niet dat we dit niet konden spreken. Daar hebben we dus ook weer grote stappen in ons portugees gemaakt. Vaak gingen we met ze vissen, spelletjes doen, elastieken (wat daar zeer populair was), de kinderen schminken, met ze knutselen, met ze voetballen en vooral veel met ze stoeien. Uiteindelijk hadden we een hele goeie band met de kids en hebben we als afsluiter daar een dienst georganiseerd, waarin ik wat mocht vertellen over hoe speciaal die kinderen waaren ik Gods ogen. Heel bijzonder.
We hebben ook wat andere dingen in Holambra gedaan. Een daarvan was het bezoeken van een typisch Nederlands bejaardentehuis. Holambra staat dan ook voor Holland, America, Brasil, omdat er zoveel Nederlanders naar die plek toe zijn gekomen. Hier kwamen we bejaarden tegen die een jaar of vijftig geleden waaren overgekomen en nu stokoud waren. We hebben met de bejaarden gezongen (oud hollandse nummers), spelletjes met ze gedaan, een typisch hollands bakkie gedaan en lekker met ze gepraat. Dat was dus een ouderwets gezellige, hollandse middag.
We zijn ook naar een afkickkliniek geweest. Allemaal mensen die aan het afkicken waren van de drugs. Daar hebben we een drama opgevoerd, wat getuigenissen gedeeld van teamleden in ons team die aan de drugs hebben gezeten en ik mocht wat vertellen over hoe God de enige was die de leegte in ieder mens kon vullen. Dat was ook weer bijzonder om te doen.
Wat ook leuk was, was het bezoeken van de kerk van Paul en Jill. Dat hebben we twee keer gedaan. Enthousiaste mensen in de kerk en ik kreeg de kans om mee te drummen in de worship. Nou ik zal je vertellen: ik ben nog nooit zo los gegaan op een drumstel tijdens een worship. Ik ervaarde de Heilige Geest daar zo dat ik totaal de controle verloor en helemaal losging op dat drumstel, geweldig!
Dat waren en aantal van de vele dingen die we in Holambra beleefd hebben en naast de actieve dingen hebben we dus gewoon enorm genoten van ons zwembad en van de rust.

Ik ben nu in eindstation Rio.. maar daar wijd ik de volgende keer weer over uit!